وبلاگ باب یازدهم

امشب شب شهادت بزرگ‌مرد تاریخ، امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام بود. خواستم نوشته‌ای کوتاه به این مناسبت آماده کنم که به نحوی هم مدح حضرت علی باشد و به نحوی پندآموز. امام علی در یک کلام اسوه خوبی‌ها بود و هست. از کرامات ایشان کم گفته نشده و کم هم شنیده نشده است. به فراخور کار مشاوره ام موضوعی را که بیشتر با آن مواجه بودم ذکر می‌کنم. بارها همسرانی را دیده‌ام که باهم اختلاف داشته و هریک از دیگری می‌خواهد تغییر کند و انسان درستکاری شود تا طرف مقابل هم چنین کند. گاه شنیده می‌شود که مرد به زن می‌گوید: زن باید مثل فاطمه باشد و زن هم بلافاصله در جواب می‌گوید هر وقت تو علی شدی من هم فاطمه می‌شوم و یا برعکس. تصور چنین بحثی بین همسران، نتیجه باطل آن را معلوم می‌کند.
امشب شب شهادت حضرت امیرالمؤمنین است و همچنین لیلة القدر است به تعبیری لیلة القدر فاطمه است، مناسبت را بهانه می‌کنم که در موضوع بالا جملاتی گرچه بدیهی و آشنا اما در خور تفکر  و کارگشا برای زندگی امروز از زندگی حضرت علی و فاطمه بنویسم.
بزرگی می گفت: اگر کسی بگوید علی، علی بود چون فاطمه را داشت و فاطمه، فاطمه بود چون علی را داشت، ظلم بزرگی در حق این دو بزرگوار کرده و ایشان را نشناخته است. چراکه علی مشروط به فاطمه نبود و فاطمه مشروط به علی نبود. علی برای محبت کردن شرط نمی‌گذاشت به همین دلیل محبت و یتیم‌نوازی‌اش حتی به مخالفان خود هم می‌رسید. علی شب‌ها نان در خانه‌ها می‌برد تا کسی او را نشناسد و مبادا شرمنده شود پس علی به شرط تشکر و قدردانی و شناخته شدن محبت نمی‌کرد. فاطمه، فاطمه بود حتی اگر همسری چون علی نداشت و عفت و محبت و ایثار خود را مشروط به رفتار خاصی از علی نمی‌کرد. فاطمه برای کم توقع زندگی کردن از علی چیزی نخواست. علی برای کمک کردن در کارهای منزل از فاطمه چیزی نخواست. علی و فاطمه برای هم بهترین بودند اما دقیقاً به این دلیل که هیچ‌کدام برای بهترین بودن شرطی برای دیگری نگذاشته بودند. اگر ما هم ادعای علوی و فاطمی بودن داریم که داریم باید از ایشان الگو بگیریم و نباید هرکدام از ما، از همسرمان بخواهیم اول او علی یا فاطمه شود تا من تغییر کنم. به امید روزی که الفت بین همسران مانند الفت بین علی و فاطمه باشد. آمین